Sander Schimmelpenninck, Quote, 13-12-2016

'Amsterdam is different. Of all the places, of all of the travelling, Amsterdam is that one place that I want to love, but I just don’t.’

De Britse reisvlogger is, net als veel van haar landgenoten, met een goedkope Easyjet-vlucht naar Schiphol gevlogen. Buiten onze nationale luchthaven staan tegenwoordig groepen op IS-strijders lijkende mannen toeristen in taxi’s te proppen. Ze lijken officials, omdat ze gele hesjes dragen (er staat zelfs ‘official taxi driver op’), maar het zijn ordinaire hosselaars. Hun vriendjes rijden argeloze toeristen in een oude Mercedes via Haarlem naar het centrum van 
Amsterdam. Kost je tachtig euro – twee keer de prijs van het vliegticket –, maar dan heb je ook niks. Het overkwam de Britse zangeres Skunk Anansie onlangs. Zij verzuchtte op Facebook: ‘Ik ben op veel plaatsen geweest in de wereld, maar ik heb me zelden zo onveilig en bedonderd gevoeld.’ Voor veel nietsvermoedende toeristen is de genante taxi-ellende op Schiphol pas het begin van de teleurstelling die Amsterdam heet. De stad is niet langer alleen de hoofdstad van Nederland, maar van de gehele Europese onderklasse. Of ze nu uit Newcastle komen of uit een of andere sneue Italiaanse voorstad: ze zijn high, dronken (of beide) en zien Amsterdam als een pretpark voor volwassenen. Ze eten smerige wafels, waarvan ze denken dat ze typisch Nederlands zijn, en lopen zielloos op het fietspad met een Peruviaanse muts met ‘Amsterdam’ erop op het hoofd. Waar ze slapen? In een Airbnb. Hotels kosten al snel tweehonderd euro per kamer en voor de helft van dat bedrag lig je met vier man in een appartementje van vijftig vierkante meter in het centrum. Straten als de Spuistraat, de Nieuwezijds Voorburgwal en de Haarlemmerstraat bestaan naar schatting voor minimaal de helft uit Airbnb’s. Het is een vrij brede groep vastgoedinvesteerders die daar beter van wordt: grotere beleggers en ophokkoningen, horecaondernemers die de appartementen boven hun zaak verhuren en Gooise en Wassenaarse vaders die hun in Amsterdam wonende kinderen pandjes laten melken. De wc’s schoonmaken en de rolkoffers de ongenadig steile Amsterdamse trappen optillen doen ze natuurlijk niet zelf; dat doen al die handige sleutelbedrijfjes voor hen. Welkom in Amsterdam!

COFFEESHOPKLANTEN

Het begon zo mooi. Mensen ontmoeten van over de hele wereld, jouw wereld even de wereld van iemand anders laten worden, de romantiek van het couch surfen.

Maar ja: het geld was te goed. Verhuren tijdens de vakantie werd de helft van de maand ergens anders slapen, in plaats van te werken om te kunnen wonen werd de woning het werk. Toen de huurbaas van hiernaast vroeg of je ook zijn appartementen wilde verhuren, zag je ook daar geen kwaad in. Je wist wel dat het eigenlijk niet mocht, maar je kende eigenlijk niemand die ooit gepakt was. En de belasting?

Tja, dat was toch ook best vaag allemaal? De gemeente Amsterdam sloot eind 2014 een ‘Memorandum of Understanding’ met de Amerikaanse deelgigant Airbnb. Daarin bepaalde ze dat Amsterdammers hun eigen woning voor maximaal zestig dagen aan maximaal vier mensen tegelijk mochten verhuren via Airbnb. In ruil daarvoor zou Airbnb de toeristenbelasting voor de gemeente gaan inhouden. En om het wederzijdse enthousiasme kracht bij te zetten spraken Amsterdam en Airbnb af ‘positief over elkaar te zijn’. De betrokken ambtenaren waren dolgelukkig; wat waren ze in Amsterdam toch vooruitstrevend en wat konden ze op internationale congressen opscheppen over deze deal. De enig echte winnaars van deze deal waren echter Airbnb en de eigenaren van Airbnb-appartementen. De Amsterdamse regels bleken waardeloos zonder handhaving en over de inning van de échte belasting, de inkomstenbelasting, is niet eens gesproken. Huizen worden dus nog altijd massaal voor langer dan zestig dagen verhuurd en belasting wordt niet betaald. Eind 2016 staan er in Amsterdam zo’n twintigduizend adressen vermeld op Airbnb en diverse straten in het centrum zijn grotendeels verworden tot hotels. Winkeliers kunnen de door het toerisme aangejaagde huren niet meer betalen en de eerste bewoners die de drukte niet meer trekken hebben de verhuisdozen ingepakt. Lange tijd werd kritiek op Airbnb afgedaan als jaloers gedram. De meeste partijen in de gemeenteraad stonden achter de afspraken met Airbnb. Bovendien had een niet gering aantal lokale politici en journalisten boter op het hoofd; ook door hen werd massaal aan de hausse meegedaan. Het sentiment was: waarom mogen mensen niet een centje bijverdienen? Leveren die toeristen de stad niet enorm veel geld op? Vastgoedman Erik de Vlieger, toch bepaald geen socialist te noemen, vindt het afschuwelijk wat Airbnb met zijn stad heeft gedaan. ‘Kijk, voor mij gaat het welzijn van de stad boven de welstand. Amsterdam is één groot pretpark geworden, de bewoners staan allang niet meer op de eerste plaats. Amsterdam is geen Nederlandse stad meer, het is een stad geworden voor zeshonderd miljoen Europeanen. Alle viezigheid is weg, de Wallen zijn aangeharkt, alles is keurig en schoon, daarom wil iedereen met geld in Amsterdam wonen.

Terwijl er in het centrum slechts zestig- à tachtigduizend adressen zijn.’ Dat een flink deel daarvan een Airbnb is, is volgens De Vlieger een drama. ‘Al die Airbnb-gangers zijn coffeeshopklanten. Ze begrijpen het verschil tussen een fietspad en een stoep niet. Je kunt wachten op de eerste dodelijke ongelukken.’ Maar is er inmiddels niet wat veranderd? Ben je tegenwoordig niet een enorm sneue scharrelaar als je bij café Hoppe vertelt dat je groot in de Airbnb zit? ‘Ha! Dat interesseert die gasten geen bal. Vastgoed is geldgedreven, daar zit heel weinig emotie bij. De meeste vastgoedmensen houden helemaal niet van deze stad. Als jij lekker in ’t Gooi woont, vul je gewoon je zakken met die Airbnb-ellende, want zelf heb je er geen last van.’

‘ALS JIJ LEKKER IN ’T GOOI WOONT, VUL JE JE ZAKKEN MET DIE AIRBNB- ELLENDE, WANT ZELF HEB JE ER GEEN LAST VAN’

SCHAARSTE

Het economisch effect van Airbnb is al jaren voer voor discussie. Zelf vertelt Airbnb aan wie het maar horen wil dat toeristische verhuur goed is voor de stad. Het toerisme zou beter worden verspreid over de stad en bewoners krijgen meer koopkracht door de extra inkomsten. De Vlieger: ‘Wat een onzin.

Ik zie niet in waarom we er blij van zouden moeten worden dat lokale winkels, die er vaak al honderd jaar zitten, plaats maken voor winkels waar Chinese toeristen in China gemaakte rommel kunnen kopen. Als je mij kunt uitleggen hoe dat goed is voor Amsterdam, hoor ik het graag.’ En het argument dat het toerisme beter wordt verspreid over de stad? ‘Ga maar eens naar een koffietentje in Oud-West, daar zitten gewoon Nederlandse buurtbewoners. Je moet een verschil maken tussen micro- en macroeconomie. Airbnb is alleen goed voor het grootbedrijf, voor grote vastgoedspelers en retailketens.

De kleine man – en nogmaals: ik wil hier geen socialistisch verhaal gaan ophangen – wordt weggevaagd. Amsterdam was zo’n leuke stad omdat wij juist meer hadden dan alleen die dertien-in-een-dozijn retail.’

ING onderzocht in 2016 het prijsopdrijvend effect van Airbnb. De te verwachten conclusie: de extra inkomsten via Airbnb zorgen ervoor dat Amsterdamse huizen soms tot tientallen procenten meer waard worden. Die ogenschijnlijk logische conclusie werd echter al snel in twijfel getrokken. Knuffeleconome Barbara Baarsma tikte voor de concurrerende Rabobank een column waarin ze de prijsstijgingen door Airbnb als onzin afdeed omdat mensen Airbnb-inkomsten niet mogen meetellen bij hun hypotheekaanvraag. Daarnaast zou volgens Baarsma het effect van Airbnb beperkt zijn omdat een koper zelf in de woning moet wonen, waarmee de meeste buitenlandse beleggers zouden afhaken. Een tamelijk naïeve theorie, want die regels zijn volkomen irrelevant zonder handhaving. De praktijk is bovendien dat investeerders, maar ook veel ‘gewone’ particulieren, helemaal geen – hogere – hypotheek nodig hebben om de hogere prijzen te kunnen financieren. Er is namelijk volop geld in de markt (hallo, babyboomers). De halve wereld is door de lage rentestand op zoek naar een investering. Doordat binnen- en buitenlandse investeerders massaal Amsterdamse huizen kopen ontstaat schaarste in een stad waar toch al het hoogopgeleide deel van de bevolking naartoe trekt.

‘DE BELASTING IS EIGENLIJK PER PERSOON VERSCHILLEND, MAAR ER ZIJN WEL MANIEREN OM HET LEUK TE HOUDEN’

GEEN VOORGEVELS

Voor zover ze al als belemmering worden gezien, zijn de gemeentelijke regels eenvoudig te omzeilen. Een belegger hoeft helemaal niet zelf in een beleggingspand te wonen, laat staan de bedden te verschonen. Er zijn legio bedrijfjes die dat graag voor u doen. Zoek op Google naar ‘Airbnb uitbesteden’ en u ziet de gesponsorde hits vechten om de bovenste plek. ‘Uw huis is een investering. En zoals met elke investering wilt u graag een zo hoog mogelijk rendement met zo min mogelijk risico. Verhuur via Keyokay biedt de perfecte oplossing’, valt te lezen op de website van sleutelbedrijfje Keyokay. Dat klinkt goed. Dat je je huis alleen via Airbnb mag verhuren als je er zelf woont – en dus niet als vermogensobject – maakt de Wassenaarse jongens die het bedrijfje opzetten blijkbaar niet veel uit. Wanneer we bellen om te vragen of Keyokay een appartementje permanent wil verhuren, wordt dat gretig bevestigd. Diederick Vellinga, mede-eigenaar van Keyokay, neemt op. ‘Officieel mag je maar zestig dagen verhuren, maar zolang er iemand staat ingeschreven en de buren niet te veel klagen is het risico niet zo groot. Wij adverteren op Airbnb, maar ook op andere sites, zoals Housetrip, Expedia, noem maar op.

Al die sites geven geen informatie over het exacte adres van een woning, dus wordt het voor de gemeente of de Belastingdienst heel lastig om het adres te vinden.

Wij fotograferen daarom ook geen voorgevels.’ Vellinga ruikt geld wanneer de locatie en grootte van het appartement door ons worden opgehemeld. En geeft ruiterlijk toe dat niet alleen de gemeentelijke regels best genegeerd kunnen worden, maar dat we ook de belastingwetten prima kunnen vergeten.

‘Eh, ja: de belasting is eigenlijk per persoon verschillend, maar er zijn wel manieren om het leuk te houden. We hebben toevallig net een klant op de Lauriergracht die zelf in Uruguay woont en hier is uitgeschreven. Bij hem is alles box 3 en zijn inkomsten uit de verhuur zijn dus vrijwel belastingvrij.’ Oftewel: wij verhuren graag illegaal. De regel is immers dat vakantieverhuur van een appartement alleen mag als je er zelf woont (voor zestig dagen) en dat de inkomsten in box 1 vallen.

Vellinga heeft echter alle begrip voor de massale belastingontduiking. ‘Als je box 1 moet betalen, wordt het maximale geluk uit je getrokken, haha.’ En als hij begrijpt dat hij een journalist aan de lijn heeft: ‘Wij hebben daar geen adviserende rol in.’

Niet alleen de fiscus en de Amsterdammers zijn de dupe van het gehossel van dit soort bedrijfjes, ook voor veel toeristen is de ervaring een tegenvaller.

Baldassare, een Duitse toerist, huurde met zes personen een Airbnb die werd gehost door Keyokay. Los van het feit dat Keyokay daarmee automatisch in overtreding is (vier is het maximum), was het verblijf bepaald geen succes. De recensie is vernietigend.

‘Twee van ons moesten op luchtbedden op de grond slapen, en dat voor vierhonderd euro per nacht.

En tijdens ons verblijf werd er ingebroken. Althans, iemand die de sleutel had is in het appartement geweest en heeft de autosleutel, cash en creditcards meegenomen.

‘HET VINDEN VAN EEN STROMAN IS GEEN ENKEL PROBLEEM’

Daarom moesten we nog een nacht extra in Amsterdam blijven. Toen we vroegen of Keyokay een oplossing had, werd ons verteld dat zij volgeboekt zaten en dat we altijd nog op de vloer van Schiphol kondnen slapen. Een ongekende brutaliteit na 1440 euro te hebben afgetikt voor drie nachten.’ Vellinga reageert geërgerd op deze klacht:

‘Het verhaal was dat de deur openstond en dat proberen ze bij ons neer te leggen. We hebben hun met alles geholpen en zeker niet gezegd dat ze op Schiphol konden slapen.’

PANDJESMELKERS

Keyokay is niet het enige sleutelbedrijfje dat zichzelf presenteert als ‘vernieuwende startup’, maar feitelijk vooral drijft op illegale verhuur, woningonttrekking en belastingontduiking. Vrijwel alle sleutelbedrijfjes (zie kader links) hebben in meer of mindere mate boter op het hoofd en doen opzettelijk vaag over de regels. De verwevenheid met de stenensector is groot; bijna alle oprichters hebben een vastgoedachtergrond en een groot netwerk binnen de almaar groeiende groep Amsterdamse vastgoedinvesteerders. Gert-Jan Bakker van het Amsterdamse Meldpunt Ongewenst Verhuurgedrag kent hen vrijwel allemaal. ‘Veel grote jongens die via die tussenpersonen pandjes verhuren kennen wij al langer als pandjesmelkers. Die moesten vroeger nog hun best doen om grote rendementen te maken, maar dankzij Airbnb is negen à tien procent per jaar doodeenvoudig.’

De regel dat er een bewoner moet staan ingeschreven om te mogen verhuren is volgens hem geen enkel probleem. ‘Er zijn studenten genoeg die een inschrijving nodig hebben in de stad, al is het maar om de hogere studiefinanciering voor uitwonenden te krijgen. Er wordt volop gehandeld in inschrijvingsbewijzen. Thuiswonende studenten of studenten die met acht man in een dispuutshuis wonen: het vinden van een stroman is in Amsterdam geen enkel probleem.’ 

Shortstayvergunningen, waarmee huizen permanent voor een periode van minimaal zeven dagen mogen worden verhuurd, zijn schaars en worden sinds 2014 niet meer uitgegeven. Bestaande vergunningen worden bovendien niet meer verlengd, omdat de gemeente ervan af wil. Wie een beleggingspand heeft en wil meeprofiteren van de Airbnbhausse, heeft daarmee feitelijk geen andere keus dan de illegaliteit. 

Bakker: ‘Verhuur aan een vaste huurder is in principe veel aantrekkelijker door minder slijtage, minder risico, minder klachten van buren, minder administratie, enzovoorts.

Er moet een flink hoger rendement tegenover staan wil je daar zin in hebben. Zo’n rendement haal je alleen als je de regels overtreedt en permanent gaat verhuren aan toeristen.’ Tenzij er een shortstayvergunning aanwezig is, kun je er dus van uitgaan dat al die klinisch ingerichte appartementen op Airbnb illegale hotels zijn. De constructie is meestal voorspelbaar: de belegger vraagt een astronomische vaste huur aan een sleutelbedrijfje en/of stroman die op het adres staat ingeschreven. Deze ‘huurder’ verhuurt de woning vervolgens door op platforms als Airbnb en pakt zijn 25 procent.

Het was ook deze constructie die het Living Capital van voormalig ‘huisjesmelker van het jaar’ Lucas Izycki en pandjesbaas René Barmentloo afspraken, blijkens documenten in handen van Quote. Uit een briefwisseling tussen de twee blijkt hoe sleutelbedrijfje Living Capital opzettelijk huurconstructies opzet om gemeente en Belastingdienst te misleiden. 

STRIJDTONEEL

Wie het voorland van Airbnb in Amsterdam wil weten, doet er goed aan de ontwikkelingen in Amerika in de gaten te houden. In New York is Airbnb namelijk de facto verboden met een nieuwe wet die het verhuren van woningen voor minder dan dertig dagen verbiedt. De belangen voor Airbnb zijn gigantisch: met ruim veertigduizend adressen is New York de grootste markt en het wegvallen daarvan zou, nog los van de precedentwerking, een flinke tik zijn voor de waarde van het bedrijf. Als reactie op de nieuwe wet spande Airbnb dan ook meteen een rechtszaak aan tegen de staat New York. Deze reageerde laconiek: ‘Airbnb can’t have it both ways: it must either police illegal activity on its own site, or government will act to protect New Yorkers.’ In de stad waar het voor Airbnb allemaal begon, San Francisco, is het eveneens bal. Daar werd Airbnb door het gemeentebestuur verplicht inzicht te geven in alle verhuurders, huurlocaties en transacties. Een flinke stap, want het betekent dat de gemeente vele malen effectiever kan ingrijpen wanneer iemand zijn huis langer verhuurt dan toegestaan. De Amerikaanse trend lijkt dus duidelijk: informatie delen of verbieden. Maar ook in Europa krijgt Airbnb tik op tik. In Berlijn is Airbnb voor volledige woningen verboden (alleen een kamer verhuren mag) en in Barcelona moeten mensen zich sinds kort melden bij de gemeente als ze willen verhuren op Airbnb. Die geeft hun dan een code waarmee de verhuurder en het huis, zonder privacygevoelige informatie te delen op Airbnb, door de gemeente te volgen zijn. Hoewel de Amsterdamse wethouder Laurens Ivens (SP) en zijn voorgangers zich ontstellend naïef hebben getoond door jarenlang aan het lijntje van Airbnb te lopen, lijkt er toch ook in Amsterdam iets structureels te zijn veranderd. Begin 2017 wordt een nieuwe Airbnb-deal verwacht en alles wijst erop dat die vele malen strenger zal zijn dan het eerdere kluitje in het riet waarop de Amsterdamse politiek zo trots was.


In aanloop naar de nieuwe afspraken nam de Amsterdamse raad alvast een drietal moties aan. Zo bleek er een meerderheid vóór het terugschroeven van het maximale aantal verhuurdagen van zestig naar dertig, het handhaven van sleutelbedrijven en het koppelen van gegevens om het de fiscus makkelijker te maken belastingontduikers aan te pakken. Bakker is nog niet overtuigd van de effectiviteit en wijst op het probleem van de handhaving. ‘Als we teruggaan naar dertig dagen, zou het aantal klachten minder groot zijn. Maar laten we eerlijk zijn: het probleem zit niet bij die gewone Amsterdammers die hun huis een keer verhuren als ze een weekendje weg zijn. Die grote vastgoedjongens zijn al jaren in overtreding. Als de regels veranderen, zijn ze straks slechts in overtreding van een ándere regel. Het spreekt voor zich dat Amsterdam Airbnb zou moeten dwingen een account op slot te gooien als de zestig dagen overschreden zijn en meer dan vier gasten als optie wordt aangeboden.’

‘WE BETALEN MET Z’N ALLEN VOOR HET RIJKS, MAAR ER IS GEEN NEDERLANDER DIE DAAR NOG NAAR BINNEN KAN’

Hoe het verdergaat in New York, San Francisco, Amsterdam en andere grote steden is cruciaal voor Airbnb. Het bedrijf, dat nu al op zo’n dertig miljard dollar wordt gewaardeerd, wil verder groeien en overweegt een beursgang.

Maar dan moet het voor potentiële investeerders wel duidelijk zijn of het verdienmodel houdbaar is en Airbnb niet in allerlei steden verboden wordt. Bakker: ‘Laurens Ivens heeft echt wel een onderhandelingspositie. Amsterdam wordt gezien als een van de belangrijkste strijdtonelen, er staat voor iedereen veel op het spel. Ik hoop dat hij het hard speelt.’ De Vlieger is minstens zo stellig. ‘Het moet gewoon afgelopen zijn, de stad wordt te vol. We moeten Amsterdam gaan beschermen.

Er loopt geen Nederlander meer door de stad en ’s ochtends om negen uur staat er al een rij bij het Rijksmuseum. We betalen met z’n allen voor het Rijksmuseum, maar er is geen Nederlander die daar nog naar binnen kan.’ Airbnb blijkt bij hem thuis ook voor de nodige discussie te zorgen. ‘Een van mijn zoons doet ook aan Airbnb. Toen ik daarachter kwam, ben ik ontzettend pissig geworden en heb ik hem daar uitvoerig op aangesproken.’ En, heeft het geholpen? Is hij ermee gestopt?

‘Nee. Het geld is te goed.’

BOTER OP HET HOOFD

Dankzij Airbnb is er een wildgroei ontstaan van zogenaamde sleutelbedrijfjes, die in ruil voor gemiddeld 25 procent van de huuropbrengsten alles (incheck, schoonmaak, adverteren) uit handen nemen. Ze beweren bovendien met handige algoritmes een veel hogere omzet te kunnen genereren dan wanneer je het zelf zou doen. Misleiding, waarbij toeristen met mooie appartementen worden gelokt maar uiteindelijk in een minder appartement worden gemoffeld, is geen zeldzaamheid. Trend is dat aanbieders van illegale hotels naar die platforms verhuizen, want minder in het zicht.

 

1. IAMBNB, ‘JORRIT & DIRK’

Het grootste sleutelbedrijfje van Amsterdam met naar eigen zeggen meer dan zeshonderd adressen in beheer. Het bedrijfje van Jorrit Stracke en Dirk Minnebo, die ook wel ‘de onofficiële persvoorlichter van Airbnb in Amsterdam’ wordt genoemd, is groot rond het Leidseplein.

2. KEYOKAY, ‘DOUWE & NIKI’

Het bedrijfje van Douwe Wielenga en Diederick Vellinga beheert veel panden aan het Rokin en het Spui, voornamelijk ruimtes boven horecapanden. De eigenaren zijn Amsterdamse corpsjongens en pakken wat ze pakken kunnen.

3. 60DAYS

Het bedrijf van David van Tiel en Mike Bruijnesteijn betaalt eigenaren een vast bedrag voor het onderverhuren van hun huis, en dus geen percentage van de omzet. Prettig voor mensen die zekerheid willen, maar de winst is natuurlijk vooral voor 60Days.

4. BNBMANAGER, ‘MICHIEL & JANE’

Eveneens een vrij grote speler die verhuurders laat kiezen tussen een vast bedrag per week of tachtig procent van de huuropbrengsten. Eigenaren zijn Michiel van der Putt en Twan den Hartog.

5. BNB STARTUP

Eigenaren Tillan Barros en Rowan Moore waren voorheen actief in allerlei mediabaantjes, maar besloten in april 2015 in de Airbnb-hausse te stappen. Dat dat heel snel heel hard kan gaan bewijzen twaalf man personeel.

MELKEN 2.0

Stel: u hebt poen, veel poen. Dan zeggen uw vrienden waarschijnlijk: steek het in stenen. Dat doet u dan braaf en koopt een paar pandjes in Amsterdam, waar dankzij de nog immer scheve verhouding tussen koop- en sociale huurwoningen het verhuurrendement tegen de plinten klotst. Wanneer uw neefje op een familiefeestje begint over Airbnb, bent u al snel om. U bent niet de enige. Hieronder enkele notoire Airbnb-graaiers.

1. JEROEN KOOL EN EBE VAN RIESEN

Splitsen, verbouwen, ophokken, herhaal.

Kool en Van Riesen werden er groot mee en weten hun lekker renderende ‘mandjes’ altijd goed te verkopen.

2. RUDOLF BOOKER

De ceo van Payvision heeft veel pandjes in de Kerkstraat, die vrijwel allemaal worden beheerd door Iambnb.

3. BORIS OTTE

Samen met Bart Harts al jaren ‘groots’ in de splitsingsmaffia in Amsterdam met hun ’s Winters Binnen Vastgoed. Stond vooraan toen Airbnb de stad veroverde.

4. HAICO ENDSTRA

De broer van wijlen Willem Endstra nam na diens dood veel van zijn zaken over. Doet het ook leuk met Airbnb.

5. BART DEENIK

Eigenaar van DW Vastgoed die onlangs nog een lokaal geliefd boekhandeltje met een gigantische vierhonderd procent huurverhoging de hoofdstedelijke Utrechtsestraat uit pestte.

6. RENÉ BARMENTLOO

Manusje-van-alles die onder de naam LFB- Vastgoedontwikkeling koopt, verbouwt en verhuurt.

7. DIRK VAN RULLER

‘Biloxi renoveert, splitst, realiseert en investeert – altijd in goed overleg met de gemeente Amsterdam.’ Nou, nee. Laat zoon Nico lekker airbnb’en.

8. IMMANUEL BAARS

Zag al meerdere door zijn Perca Vastgoed uitgebuite hotelwoningen door de gemeente gesloten worden.

9. JOS VAN MOORSEL

Eigenaar van horecazaken aan het Rokin doet lekker mee in het centrum.

10. ZIAUDDIN CHOUDREY

In het pre-Airbnb-tijdperk al een berucht huisjesmelker, vooral aan de Nieuwezijds Voorburgwal.